Jos de Mul. The technological sublime. In: Koert van Mensvoort and Hendrik-Jan Grievink (eds.), Next Nature. Nature Changes Along With Us. Barcelona/New York: Actar, 144-148.

The sublime is an aesthetic concept of ‘the exalted,’ of beauty that is grand and dangerous. Through 17th and 18th century European intellectual tradition, the sublime became intimately associated with nature. Only in the 20^th century, did the technological sublime replace the natural sublime. Have our sense of awe and terror been transferred to factories, war machines, and the unknowable, infinite possibilities suggested by computers and genetic engineering?

Jos de Mul. PedoBot^® is niet boos, maar wel verdrietig (en soms opgewonden). Over intelligente robots, emoties en sociale interactie. In: J.B. de Jong (red.), Kenniskamer Intelligente Robots, 56-63. Den Haag: Ministerie van Veiligheid en Justitie en Rathenau Instituut, 2011.

Look David, I can see you’re really upset about this. I honestly think you ought to sit down calmly, take a stress pill, and think things over.

HAL

Tot voor kort troffen we robots, behalve in sciencefiction romans en films, vooral aan in de fabriek. De industriële robot is daaruit inmiddels niet meer weg te denken. Schoorvoetend maakt de robot nu echter ook zijn entree in de publieke en private ruimte, waardoor hij als actor gaat deelnemen aan het menselijk verkeer. Daarvoor zijn allerlei nuttige toepassingen te bedenken, maar er zijn ook uiteenlopende gevaren en maatschappelijke en ethische vraagstukken mee verbonden. Indien we de robot op een succesvolle wijze met mensen laten interacteren, dan zullen ze niet alleen intelligent moeten zijn, maar ook goed met emoties om moeten kunnen gaan.

• DOWNLOAD PDF

Jos de Mul. De groteske reductie. Of: wat ik van Oudemans heb afgeleerd. In: H. van Kampen en T.E. Jaroszek (red.), Th.C.W. Oudemans. 60, Leiden: Instituut voor Wijsbegeerte, 2011, 155-161.

Tekst, beeld, spraak, communicatie, vriendschap, liefde en haat zijn gedigitaliseerde databestanden. Wie daarbuiten zoekt naar iets onberekenbaars, iets geestelijks, iets emotioneels, iets cultureels, die zoekt vergeefs en geeft nogmaals blijk van de aanzuigende werking van de grote reductie. Wouter Oudemans 

Niet zozeer als poging tot communicatie, uit vriendschap, liefde of haat, maar als eerbetoon aan ‘Oudemans’ denken’ voldoe ik graag aan het verzoek om ter gelegenheid van Th.C.W. Oudemans’ zestigste verjaardag een korte bespiegeling aan dat denken te wijden. Op het gevaar af daardoor in filosofologisch vaarwater te verzeilen, zal ik dat doen aan de hand van twee van de voorbeeldvragen die Hadewijck van Kampen bij haar uitnodiging voorlegde: “Wat heeft u van Oudemans geleerd?” en “Waar heeft Oudemans het bij het verkeerde eind?” In het geval van deze bijzondere jubilaris, zo zal ik betogen, raken deze vragen elkaar, zonder geheel samen te vallen. Dat is althans mijn ervaring.